cel rode ui 

cel waterpest

1. De cel ligt in water.
   De concentratie grote moleculen en ionen is in de cel hoger dan buiten de cel
   Water gaat via de celwand en de celmembraan en de vacuolemembraan de cel in.
   De inhoud van de cel drukt tegen de celwand
   De celwand is iets uitgerekt en stevig
   De cel heeft turgor.
   De celmembraan zit tegen de celwand aan.
2. Het water buiten de cel wordt vervangen door een zout bijvoorbeeld 10% kaliumnitraat.
   De concentratie grote moleculen is nu buiten de cel hoger dan in de cel.
   Er gaat water de cel uit.
   De celinhoud krimpt en drukt minder tegen de celwand.
   De celwand krimpt, de turgor verdwijnt.
3. De concentratie grote moleculen buiten de cel is nog steeds hoger dan de concentratie binnen de cel.
   Er gaat nog steeds water door osmose uit de vacuole via de membranen de cel uit.
   De celmembraan begint los te raken van de celwand doordat de membraan nog verder kan krimpen , maar de celwand niet.
   Stadium 3,4,5 noemt men plasmolyse (= kapot gaan van het plasma).
4. De celinhoud krimpt nog verder.
   De concentratie rode moleculen in de vacuole neemt toe doordat er minder water in de vacuole zit.
   De inhoud van de vacuole wordt donker.
5. Het niet gekleurde celplasma zit nog op enkele plaatsen vast aan de celwand. In een goed preparaat is dat te zien.
   De oplossing buiten de cel stroomt door de grote openingen in de celwand in de ruimte tussen celwand en celmembraan.
   Als deze cel weer in water wordt gelegd is de inhoud van de cel weer hypertonisch ten opzichte van de omgeving van de cel. Het water gaat weer naar de ruimte met de hoogste osmotische waarde.
   De turgor keert terug.
6. Het belangrijkste verschil met de cel van de rode ui is, dat de bladgroenkorrels tussen de celmembraan en de vacuolemembraan zitten. In dit geval is dus het celplasma groen gekleurd. Bij de rode ui is de vacuole rood gekleurd.